Wzorzec, Karolina Głogowska

Autor: Karolina Głogowska
Tytuł: Wzorzec
Wydawnictwo: Mięta
Liczba stron: 368

Policja znajduje zwłoki mężczyzny. Wygląda na to, że ktoś go udusił, ale na miejscu znajduje się też wiele krwi, która nie pochodzi od niego. Adam był notowany, miał problemy w małżeństwie, a mieszkanie, w którym przebywał, opłacała fundacja wspierająca osoby doświadczające przemocy. Do śledczych zgłasza się Sawa Bogucka, prezeska owej fundacji, która twierdzi, że zabiła Adama w obronie własnej. Czy jej zeznania okażą się prawdą?

Wzorzec Karoliny Głogowskiej jest kryminałem, w którym akcja dzieje się na dwóch płaszczyznach czasowych. Obserwujemy grono postaci – w tym Sawę Bogucką i śledczą Barbarę Modrą – współcześnie, w czasie prowadzonego śledztwa, a także cofamy się o kilka miesięcy, by dowiedzieć się, jak doszło do zbrodni, co jest jej powodem. Narrator trzecioosobowy relacjonuje wydarzenia od momentu odnalezienia zwłok do czasu sprawy w sądzie, a w międzyczasie prezentuje cały wachlarz sytuacji, które mają znaczenie dla rozwoju wypadków.

Już na wstępie powieści czeka na czytelników trup. Kolejne rozdziały mają za zadanie rozwiązać zagadkę morderstwa. Wiemy, że winna jest Sawa – przynajmniej ona tak twierdzi. Retrospekcje pozwalają poznać tę bohaterkę lepiej. Widzimy jej relacje z partnerem, karierę zawodową i podglądamy ją w czasie nagrywania vlogów. Potem w jej życiu pojawia się Adam. Ta znajomość zmienia wszystko. Czy mężczyzna ma powody, by korzystać z pomocy fundacji wspierającej ofiary przemocy? A może to on sam był agresorem i Sawa faktycznie musiała się bronić?

Wątek przemocy domowej jest w tej powieści bardzo ważny. Sawa ma jasne zdanie na ten temat – podkreśla, że w większości przypadków ofiarami są kobiety, a ciągłe wybaczanie oprawcom w niczym nie pomaga. Jednak w książce mówi się też o mężczyznach, którzy doświadczają agresywnych zachowań ze strony kobiet. Znęcanie się nie musi być tylko fizyczne – to psychiczne również potrafi wywołać wiele cierpienia.

Zabrakło mi w tej powieści szerszego pola dla Barbary Modrej, czyli pani prokurator. Ta postać bardzo mi się spodobała – konkretna, ale z problemami zawodowymi, z intrygującym życiem osobistym. Zniknęła mi trochę w tle Sawy Boguckiej, a szkoda, bo polubiłam tę kobietę i byłam ciekawa jej losów.

Podoba mi się, że podczas czytania kluczymy w różnych relacjach osób. Próbujemy zrozumieć, co łączyło Sawę i Adama, a każde z nich widzi to nieco inaczej. Narrator trzecioosobowy świetnie relacjonuje zachowania, emocje i uczucia bohaterów, wnika w ich psychikę, opowiada świat tak, jak oni go odbierają. Stąd często nieco odmienne spojrzenie na te same sprawy.

Wzorzec to dobrze napisana powieść kryminalna, w której warstwa obyczajowa jest rozbudowana i tworzy klimat. Przyznaję, że podczas czytania zapomniałam zupełnie o zwłokach, skupiłam się na życiu bohaterów i relacjach między nimi. Z zapartym tchem śledziłam rozwój wydarzeń, które poprzedzały tragedię. To było niezwykle wciągające!

Powieść przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa Mięta.