Cesarstwo piasku, Tasha Suri

Autor: Tasha Suri
Tytuł: Cesarstwo piasku
Tytuł oryginalny: Empire of Sand
Wydawnictwo: Fabryka Słów
Czas trwania: 15 godz. 37 min

Mehr jest nieślubną córką cesarskiego urzędnika. Mimo złego traktowania przez macochę nadal ma poważanie wśród ludności, głównie dlatego, że dziewczyna posiada moc – jej krew potrafi odpędzić demony. Gdy podczas burzy Mehr naraża na niebezpieczeństwo nie tylko siebie, lecz także siostrę, postanawia, że odejdzie, by zapewnić bliskim bezpieczeństwo. Wychodzi za mąż za obcego mężczyznę i wyrusza w podróż, która odmieni jej życie.

Cesarstwo piasku to pierwszy tom serii fantastycznej Tashy Suri. Główną bohaterką jest młoda dziewczyna – Mehr. Narrator trzecioosobowy śledzi jej historię, jednak co jakiś czas pojawiają się też rozdziały, które pokazują wydarzenia rozgrywające się wokół innych osób.

Mehr posiada moc – jest Amrithi, czyli kimś, kto dzięki magii krwi może pozbyć się demonów i ochronić przed ich wpływem. To niezwykle rzadka umiejętność, dlatego jest też cenna. Jeśli chodzi o charakter dziewczyny, to trudno mi go określić. Najpierw miałam wrażenie, że jest butna i zaczepna, ale potem była wycofana. Wydawało mi się, że strach nią zawładnął, a jej działania były niepewne.

Główny wątek powieści to pokazanie życia Mehr po opuszczeniu rodzinnego domu. Dziewczyna wychodzi za mąż, wyrusza w podróż przez pustynię, a potem musi nauczyć się nowych zasad, które teraz będą wyznaczały jej codzienności. Trafia do Mistyków, czyli zupełnie innego plemienia, a jednocześnie zamieszkuje w domu rządzonym silną ręką. Zaczyna poznawać lepiej swoją moc, przy okazji wplątuje się w dworskie intrygi.

To, co bardzo mi się podobało w tej powieści, to jej klimat i sięgnięcie po bóstwa, które nie są znane – mamy tu demony, lecz także różnego rodzaju wierzenia i magię, która związana jest z krwią. Ważną rolę odgrywają w powieści burze. Dodajmy do tego pustynny klimat, gorące i suche powietrze, egzotyczne nazwy i mamy naprawdę dobre tło wydarzeń. Dzięki niemu książka wyróżnia się na tle podobnej fantastyki.

Znacznie mniej podobało mi się to, że przez większość książki miałam wrażenie, że jest tu tylko jeden wątek – brakowało mi pobocznych motywów. Wydawało mi się, że narracja zamyka jeden wątek, nim otworzy kolejny. Przez to fabuła wypadała blado i płasko. Liczyłam na skomplikowaną treść, w której mnożą się kolejne tematy, a tego zabrakło w tej powieści. Inna sprawa, że gdzieś kompletnie przegapiłam rozwój uczucia między Mehr i jej mężem, miałam wrażenie, jakby zabrakło mi kilku stron, które wyjaśniałby ich relację. Ostatecznie całość ciągnęła mi się nieznośnie, a przez braki wątków pobocznych i rozbudowania tej historii wydawało mi się, że powieść jest prosta i banalna.

Lektorką audiobooka jest Ewa Abart. Tylko dzięki niej wytrwałam do końca. W jej interpretacji nie zabrakło miejsca dla uczuć, a postacie miały swoje własne głosy. W dialogach zmieniała nieco barwę, by łatwiej było rozróżnić, kto właśnie mówi. Zawsze podobało mi się to w jej sposobie odczytywania tekstu – nie było przesadzone i nienaturalne, a wypadało przekonująco.

Cesarstwo piasku to przepięknie wydana książka, jednak jeśli chodzi o historię, to nie przypadła mi ona do gustu. Czułam się rozczarowana tym, jak płaska jest to opowieść, brakowało mi wątków pobocznych i rozbudowania historii Mehr. Liczyłam na coś zupełnie innego.

Audiobooka wysłuchałam dzięki Audiotece.

 

Wyznania Frannie Langton, Sara Collins

Autor: Sara Collins
Tytuł: Wyznania Frannie Langton
Tytuł oryginalny: The Confessions of Frannie Langton
Wydawnictwo: Znak Koncept
Liczba stron: 384

Frannie jest służącą na jamajskiej plantacji. Jest mulatką, dlatego traktowana jest jak ktoś gorszy. Dziewczyna uczy się czytać i pisać, co dla wielu jest szokujące. Gdy wraz ze swoim panem trafia do Londynu, nie wie jeszcze, że i tu życie będzie dla niej ciężkie. Zostaje oddana na służbę do pewnego małżeństwa. Gospodyni traktuje ją z pogardą i nienawiścią, a pani domu jest zaintrygowana dziewczyną. W końcu dochodzi do tragedii, o którą obwinia się Frannie.

Wyznania Frannie Langton Sary Collins to powieść, w której pierwszoosobową narrację prowadzi główna bohaterka. Poznajemy ją w momencie, gdy siedzi w więzieniu. Jet oskarżona o dwa morderstwa. Frannie postanawia cofnąć się do czasów dzieciństwa i opowiedzieć swoją historię.

Frannie jako bohaterka jest trudna do określenia. Nie kryje swoich emocji i uczuć podczas opowieści. Jasne jest też, że miała trudne dzieciństwo, a jak dorosła, było niewiele lepiej. Jest inteligenta, ale zdarza jej się ulec złości – nie jest agresywna, ale często powtarzała, że robiła coś wzburzona. Prawdą jest, że czuła się lepsza od innych służących – w końcu potrafiła czytać i pisać, a dzieła, które pochłaniała, wyrobiły jej gust i otworzyły na świat. Jedynym ograniczeniem był dla niej kolor skóry.

Powieść opowiada o dziewczynie, którą oskarżono o dwa morderstwa. Wydarzenia, które poprzedziły tę zbrodnię, Frannie opisuje, siedząc w celi. Narracja prowadzona jest na dwóch płaszczyznach – bohaterka opisuje, jak spędza czas w zamknięciu, ślęcząc nad notatkami, a także wraca wspomnieniami do wydarzeń sprzed lat, by dać czytelnikowi wiedzę na temat jej życia. Wielokrotnie zwraca się w tekście do mężczyzny, który prawdopodobnie jest adresatem tego tekstu, jakby tłumaczyła mu, co zaszło. To jej obrońca, można zatem podejrzewać, że spisuje swoją opowieść, by mógł on potem ją przeczytać.

W tekście znajdziemy wątek miłosny, o którym wspomina się już na początku powieści. Relacja Frannie i jej pani była szokująca w ówczesnych czasach. Połączyła je namiętność, a uczucie podsycało ich związek. Kobiety były nie tylko przyjaciółkami i kochankami. Ich silne charaktery ścierały się na wielu płaszczyznach. Frannie zadurzyła się w swojej pani i ciągle o niej myślała, miała jednak świadomość, że jest dla kobiety tylko zabawką, sposobem na nudę.

Ciekawym wątkiem w powieści jest pokazanie, jak traktowano czarnoskórych mieszkańców Londynu. Z jednej strony wydaje się, że Frannie jest jedną z niewielu osób o innym kolorze skóry. Zamiast jednak być traktowana jako egzotyczna ciekawostka, wszyscy pilnują się przy niej, uważając ją za porywczą dzikuskę. Dodatkowo ciągle podkreśla się fakt, że czarnoskórzy ludzie nie posiadają inteligencji. W ramach zakładu nauczono ją czytać i pisać, by udowodnić, że można Frannie tresować niczym zwierzę. Z drugiej jednak strony poznajemy innego bohatera, który jest czarnoskóry. On z kolei robi karierę sportową, co jest całkowicie odmienne od tego, jak główna bohaterka jest traktowana.

Wyznania Frannie Langton to opowieść o niesprawiedliwości, toksycznej relacji, traktowaniu czarnoskórych jako gorszych. To gorzka historia, która została bardzo ciekawie zaprezentowana. Zdecydowanie warto sięgnąć.

Powieść przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa Znak Koncept.

Sen nocy letniej, William Szekspir

Autor: William Szekspir
Tytuł: Sen nocy letniej
Wydawnictwo: Tandem
Czas trwania: 16 min

Hermia kocha się w Lizandorze, jednak ojciec wyznaczył jej innego kandydata na męża. Gdy dziewczyna ucieka z ukochanym do lasu, ich tropem podąża Demetriusz, za którego ma ona wyjść za mąż. W ślad za nim idzie Helena, która go kocha. Wszystko komplikuje się jeszcze bardziej, gdy do akcji włącza się elf z magicznym sokiem.

Sen nocy letniej Williama Szekspira to jedna z popularniejszych sztuk mistrza. Komedię w wersji uproszczonej i skierowanej do dzieci możemy poznać dzięki wydawnictwu Tandem, które wydało ją w serii Klasyka dla dzieci.

Sztuka została dostosowana do młodego czytelnika – ma formę narracyjną, pojawiają się sporadycznie dialogi, a opowieść pozbawiona jest trudnych słów. Na początku lektor przytacza kilka słów na temat autora i przybliża postacie znajdujące się w sztuce. Wersja ta trwa jedynie szesnaście minut i pojawiają się w niej najważniejsze wątki i wydarzenia z komedii.

Przyznam, że podczas słuchania czułam się zagubiona. Nie jest to wina ani lektora, ani tekstu, lecz samego faktu, że sztuka jest skomplikowana. Trudne imiona i zawiłe relacje uczuciowe bohaterów powodowały, że nie mogłam do końca zorientować się, kto jest w kim zakochany. Podziwiam osobę, która to wszystko przygotowała dla młodego czytelnika, bo zadanie było niełatwe.

Klasyka dla dzieci to seria wydawnicza, w której wydawane są powieści i sztuki znanych autorów w formie dostosowanej do młodego odbiorcy. Teksty nie mają zbędnych wątków i przydługich opisów. Są jakby streszczeniem oryginału. Treść pozbawiona jest także trudnych słów i zwrotów. Język nie jest uwspółcześniony za bardzo, jest dostosowany do młodego czytelnika.

Sen nocy letniej to pierwsza sztuka Szekspira, którą miałam okazję słuchać w tej formie. Jacek Dragun sprawdza się w roli lektora. Kilka audiobooków w jego wykonaniu już poznałam, podoba mi się jego głos, chociaż czasem mam wrażenie, że czyta on bardzo szybko, jakby na przyspieszeniu.

Sen nocy letniej jest sztuką skomplikowaną, ale wartą poznania. Myślę, że młodzi czytelnicy, którzy chcieliby poznać dzieła Szekspira, będą zadowoleni z tej formy jego twórczości.

Audiobooka wysłuchałam dzięki Audiotece.