Book Tour z Fannie Flagg!

 

Na zaproszenie Wydawnictwa Literackiego biorę udział w akcji Book Tour z Fannie Flagg. W tym tygodniu do księgarń trafi Powrót do Whistle Stop, najnowsza powieść Fannie Flagg, kontynuacja Smażonych zielonych pomidorów. Mam przyjemność przedstawić Wam jej fragment. W akcji oprócz mnie biorą też udział cztery inne blogerki: Małgorzata z bloga https://www.lareinemargot.pl/, Monika z bloga https://www.prowincjonalnanauczycielka.pl/, Monika z bloga https://niesamapraca.wordpress.com i Ola z bloga www.hygge-blog.com

Na kolejny fragment powieści zapraszam jutro o 10:00 na blog Małgorzaty https://www.lareinemargot.pl/. Dobrej lektury!

 

Idgie Threadgoode

WHISTLE STOP, ALABAMA

Tak samo jak wszyscy inni mieszkańcy miasteczka Dot i Wilbur Weems przez całe życie znali i wręcz uwielbiali Idgie Threadgoode. Wysoka jak na swój wiek, z krótkimi, jasnymi, kręconymi włosami, zawsze była chłopczycą. Odkąd tylko nauczyła się chodzić, uwielbiała grać w piłkę z chłopakami i wdrapywać się na drzewa. Większość dnia spędzała na wielkim mydleńcu przed domem rodziców albo na dachu. Matka ciągle powtarzała, że jej córka ma w sobie coś z małpy, bo zawsze uwielbiała na wszystko się wspinać.

Gdy miała mniej więcej sześć lat, często bawiła się w pobliżu stacji kolejowej. Tego popołudnia, zamiatając ganek przed domem, matka Idgie podniosła głowę, akurat kiedy pociąg do Atlanty mijał jej dom, i zobaczyła swoją córkę na dachu wagonu.

Oczywiście zaczęła histeryzować, przeraziła się, że Idgie lada chwila spadnie i się zabije. Na szczęście jednak udało się w porę wysłać telegraf na następną stację w Pell City, gdzie zdjęto Idgie z dachu, całą i zdrową. W dzieciństwie Idgie i jej młodszy brat Julian podziwiali swojego starszego brata Buddy’ego. To on nauczył ją strzelać, łowić ryby i grać w futbol i koszykówkę. Idgie podejmowała każde wyzwanie. Wszyscy mówili, że jak na dziewczynę, jest bardzo odważna.

Pewnego razu w szkole, gdy jakiś chłopiec wrzucił węża do damskiej toalety, dziewczynki wybiegły na korytarz, wrzeszcząc na całe gardło. Wszystkie oprócz Idgie, która złapała węża, pobiegła przez boisko za sprawcą, chwyciła go i wsadziła mu węża pod koszulę. Kiedy o tym incydencie dowiedział się wielebny Scroggins, kaznodzieja ze zboru baptystów, tej niedzieli na kazaniu odczytał Psalm 133: „Oto jak dobrze i miło, kiedy bracia mieszkają razem”.

 

Ale Idgie nie usłyszała tego kazania. Jak w każdy niedzielny poranek siedziała ze swoim bratem Buddym nad rzeką Warrior i łowiła sumy.

Idgie zawsze była nieco szalona i nadpobudliwa, ale gdy Buddy zginął w wypadku kolejowym, te cechy pogłębiły się jeszcze bardziej. Zaczęła przesiadywać w River Club, trzymała się z chuliganami, piła i grała w pokera w pokoju na zapleczu. I nikt nic nie mógł na to poradzić. Aż do tego lata, kiedy do Whistle Stop przyjechała dwudziestojednoletnia Ruth Jamison, która zaczęła uczyć w szkółce niedzielnej. Z jakiegoś powodu w jej obecności Idgie zachowywała się poprawnie. Jej matka mówiła, że gdyby Ruth wtedy nie przyjechała, nie wiadomo, co by się stało z Idgie. Kiedy jednak Ruth znowu zamieszkała w swoim domu w Georgii i wyszła za mąż, Idgie wróciła do starych nawyków.

Parę lat później, gdy Ruth odeszła od męża, wróciła do Whistle Stop i zamieszkała tam na dobre, ojciec Idgie podarował córce pięćset dolarów na rozkręcenie interesu. Idgie kupiła kawiarnię i zaczęła ją prowadzić razem z Ruth. Mama i papa Threadgoode’owie mieli nadzieję, że to pomoże ich córce wreszcie się ustatkować. I rzeczywiście odtąd Idgie zaczęła zachowywać się spokojniej. Przeważnie. Bo nie byłaby sobą, gdyby nie zrobiła kilku zabronionych rzeczy. Rzeczy, o których Ruth nie miała pojęcia.

Fragment powieści Powrót do Whistle Stop Fannie Flagg. Przeł. Ilona Możdżyńska. Wydawnictwo Literackie, 2021.