Oddam ci słońce, Jandy Nelson

Autor: Jandy Nelson
Tytuł: Oddam ci słońce
Tytuł oryginalny: I’ll Give You the Sun
Wydawnictwo: Moondrive
Liczba stron: 376

Noah i Jude są bliźniętami, jednak nie są ze sobą zbyt blisko, ponieważ rywalizują o uczucia matki i mają skomplikowane charaktery. Łączy ich zamiłowanie do sztuki, lecz dzieli znacznie więcej. Rodzeństwo robi sobie wiele przykrości, które potem mogą zaważyć na ich przyszłości. Czy uda im się w końcu porozumieć?

Oddam ci słońce to powieść Jandy Nelson, w której znajdziemy narrację pierwszoosobową dwójki rodzeństwa. Każda z nich rozgrywa się w innym czasie, dlatego powoli zaczynamy składać kolejne wydarzenia w całą historię i dowiadujemy się, dlaczego Noah i Jude przestali ze sobą rozmawiać.

Postaci nie da się jednoznacznie scharakteryzować. W czasach, gdy opowieść prowadzi Noah, jest on wycofany, skryty, a świat widzi poprzez sztukę – sytuacje mają dla niego kolory, a sceny tworzą w głowie obrazy, często abstrakcyjne. Jest świetnym artystą, ma ogromny talent. W tym samym czasie jego siostra zajmuje się głównie kłótniami z mamą, naginaniem zasad i uganianiem się za chłopakami. Gdy Jude snuje swoją opowieść, wszystko się zmienia. Dziewczyna jest skryta, zagubiona, nie rozmawia za wiele z bratem. Jest cichą samotniczką, która świat definiuje za pomocą mądrości z babcinej książki. Noah w tym czasie porzucił już sztukę i zajmuje się spotkaniami z kolegami i sportem. Ich relacje dzielą trzy lata.

Powoli zaczynamy dowiadywać się, co zaszło między rodzeństwem i jakie wydarzenia spowodowały, że tak diametralnie się zmienili. Zbieramy strzępki informacji, by w końcu stworzyć jedną opowieść. W książce widzimy dwa plany czasowe, ale postacie często się powielają. Nic w tym złego, ich pojawienie się w życiu rodzeństwa często ma zupełnie inne powody i skutki.

Pierwsze, co zachwyca w książce, to narracja. Bohaterowie są zafascynowani sztuką, jest ona w ich życiu obecna, dlatego wpływa też w jakiś sposób na to, jak formują myśli i je przekazują. Noah często używa metafor, czasem jego język jest nieco filozoficzny, a czasem ociera się o baśniowość. Ważne sceny z jego życia są w narracji przedstawione w postaci portretów i autoportretów – schematów rysunków, które widzi w głowie. Świetnie jest to zaprezentowane. Jude natomiast sięga po mądrości z biblii zmarłej babci, która wierzyła w moc rytuałów i ochronne działanie prostych przedmiotów. Przez to dziewczyna, która była blisko z babcią i ma z nią wiele ciepłych wspomnień, wydaje się rówieśnikom ekscentryczna. Co jakiś czas w narracji Jude są przytoczone wpisy z biblii babci, które nawiązują do sytuacji i wydarzeń z życia nastolatki.

Druga rzecz, która jest cudowna, to pokazanie bliźniąt. Zazwyczaj myślimy o tym, jak rodzeństwo jest ze sobą blisko, mówi się o wyjątkowej relacji. Tu natomiast zaprezentowano coś innego. Bohaterowie mają wobec siebie wiele żalu, robią sobie wiele przykrości. Ich relacja jest szorstka, naszpikowana niedopowiedzeniami i złością. Odsuwają się od siebie, zamiast porozmawiać szczerze o tym, co ich boli. Przyznam, że te ich zemsty bardzo dobrze oddawały rzeczywistość i okazały się dla mnie prawdopodobne.

Oddam ci słońce to powieść o rodzeństwie, ale też o poszukiwaniu siebie. Każde z bohaterów ma swoje problemy i rozterki, muszą odnaleźć swoją drogę życiową, by czuć się dobrze we własnej skórze. To powieść o dojrzewaniu i budowaniu od nowa relacji z drugim człowiekiem.

Książka nie jest tylko dla młodzieży. Ma uniwersalne treści, a to, że bohaterowie są młodzi, jest sprawą drugorzędną. Bardzo mi się podobała, rozkoszowałam się czytaniem i nie spieszyłam się z poznawaniem tej historii, chciałam bowiem móc zachwycać się językiem i niezwykłym stylem autorki. 

Książkę otrzymałam dzięki uprzejmości wydawnictwa Moondrive: