Seria Niefortunnych Zdarzeń. Tom 7. Wredna wioska, Lemony Snicket

Autor: Lemony Snicket

Tytuł: Seria Niefortunnych Zdarzeń

Pełny tytuł: Seria Niefortunnych Zdarzeń. Tom 7. Wredna wioska

Tytuł oryginalny: The Vile Village

Wydawnictwo: Egmont

Liczba stron: 280

Wioletka, Klaus i Słoneczko biorą udział w programie wychowawczym, w którym cała wioska zajmuje się opieką nad dziećmi. Trafiają do miejscowości WZS, chcąc odgadnąć, czy skrót ten ma związek z tajemnicą hrabiego Olafa, który czyha na ich majątek. Na miejscu okazuje się, że sieroty będą pracować dla mieszkańców. Na dodatek w wiosce panuje wiele dziwacznych reguł, których dzieci będą musiały przestrzegać.

Seria Niefortunnych Zdarzeń to cykl powieści dla dzieci i młodzieży autorstwa Lemony’ego Snicketa. Siódmy tom serii to Wredna wioska. Bohaterami ponownie są sieroty Baudelaire – Wioletka, Klaus i Słoneczko. Ich rodzice zginęli w pożarze, od tej pory dzieci trafiają do kolejnych opiekunów, ale to pierwszy z nich – hrabia Olaf – ciągle ich prześladuje, czyhając na ich majątek. Narrator trzecioosobowy opisuje wydarzenia, które rozgrywają się wokół rodzeństwa, ale nie ukrywa się. Mamy wiele zdań, które skierowane są do czytelnika, bowiem narrator wie, że ktoś go czyta. Czasem stara się ustrzec nas przed poznaniem tej historii, niekiedy wyjaśnia jakieś trudne słowa, a czasem wprowadza nawet wątki osobiste.

Kolejna część przygód to nowe okropieństwa, które czekają na rodzeństwo Baudelaire. Dzieci trafią do wioski, w której panuje wiele dziwnych zasad – na przykład nie można posiadać urządzeń mechanicznych ani książek, które o nich mówią. Nie dość, że rodzeństwo musi pracować na rzecz miejscowości, to jeszcze ciągle martwią się o swoich przyjaciół, Bagiennych. Okazuje się jednak, że dwójka trojaczków jest w tej samej miejscowości, a to oznacza dwie rzeczy – że trzeba ich ratować i że w pobliżu czai się hrabia Olaf.

Tym razem opowieść ma nieco inną formułę. Nie od razu pojawia się hrabia Olaf, nie oznacza to jednak, że zapomniał o Baudelaire’ach. Historia zaczyna się od pomocy Bagiennym, a dopiero później na arenę wkracza Olaf. Tym razem także nikt nie daje się przekonać, że detektyw, pod którego podszywa się hrabia, to tak naprawdę dawny opiekun sierot. 

W tym tomie pojawia się jeszcze jedna nowość. Wprowadzona zostaje postać Jaquesa Snicketa, który podobnie jak Olaf ma tatuaż na kostce. Mężczyzna zostaje wzięty za hrabiego, ale dzieci wiedzą, że to nie on. Są natomiast pewne, że Snicket ma jakiś związek z nimi. To ciekawe, że właśnie tak nazywający się mężczyzna został wprowadzony do powieści.

To, co jest ogromnym plusem tej serii, to humor, a raczej – czarny humor. Niektóre rzeczy są w tych książkach tak nieprawdopodobne, że czytelnik chwyta się za głowę i zastanawia, czemu nie odkryto pewnych kwestii i nie okrzyknięto ich oczywistymi – na przykład oskarżenie Słoneczka o zbrodnię nie jest dla nikogo czymś dziwnym. Co ciekawe ta forma humoru – choć momentami przerysowana do granic możliwości – nie denerwuje czytelnika. Tworzy natomiast specyficzny klimat powieści, który kojarzy mi się tylko z Serią Niefortunnych Zdarzeń.

Seria Niefortunnych Zdarzeń to cykl, który przypomina mi dzieciństwo. Gdy byłam młodsza czytałam jedynie cztery tomy, ale zbliżająca się premiera drugiego sezonu serialu na ich podstawie sprawiła, że sięgnęłam po kolejne. Niezmiennie jestem pod wrażeniem stylu tych opowieści i pecha, jaki mają w życiu sieroty Baudelaire. Jeśli nie znacie jeszcze tej serii, polecam.