Serialowe rozczarowania

Belle Epoque

Jan Edigey-Korycki wraca do rodzinnego Krakowa, by rozwiązać sprawę zagadkowej śmierci matki. Jego poszukiwania mordercy to tylko część tego, co sprowadza go do miasta na początku XX wieku. Z jednej strony nie chce kontaktować się dawnymi znajomymi, ale gdy już kogoś spotka, podpytuje o byłą narzeczoną. Najpierw jednak Jan postanawia skupić się na zamordowanej matce, a potem ewentualnie rozwiązywać prywatne problemy.

Minusów tego serialu jest kilka. Na pewno gra aktorska trochę rozczarowuje. Mimo dobrych nazwisk, nikt nie potrafił przyciągnąć mnie do tego serialu. Po drugie wątek Jana i Konstancji jest moim zdaniem zbyteczny, nudny i nic nie wnosi do obrazu. Nie podobało mi się też to, że chwilami w serialu nie zachowano logiczności. Na przykład bohater szybciej dotarł gdzieś, idąc, niż inni jadąc dorożką. Nie zachwycił mnie też finał sezonu, który był za bardzo skomplikowany względem tego, co się oglądało wcześniej. Ogólnie – bez szału, choć zapowiadało się dobrze.

Belle Epoque obejrzałam, bo lubię seriale kostiumowe. Nie został on jednak moim ulubionym obrazem, ale mimo wszystko ciekawie było zobaczyć polską produkcję w tym klimacie. Nadrobiłam odcinki, których nie udało mi się obejrzeć w telewizji, i uznaję, że był to czas, który mogłam poświęcić na coś innego. Ponieważ jednak nie lubię niczego porzucać, cieszę się, że skończyłam i mam to za sobą.

Bobas rządzi. Znowu w grze

Bobas ma nowe zadanie – musi sprawić, by ludzie pokochali dzieci bardziej niż koty. Populacja słodkich kicisiów niebezpiecznie wzrasta w okolicy domu Bobasa i jego brata Tima. Czy to możliwe, że ktoś specjalnie umieszcza zwierzaki w pobliżu Bobasa, by ten przestał być uważany za takiego uroczego? Na dodatek Megapapuśny Naczelny Bobas, szef Szefa Bobasa, ma ochotę się go pozbyć, więc każde nawet najmniejsze potknięcie może oznaczać dla Bobasa koniec kariery.

Ogólnie rzecz biorąc Dzieciak rządzi. Znowu w grze to serial, który da się obejrzeć dla zabicia czasu, ale nic więcej. Nie wniósł on niczego nowego do mojego życia, nie zapełnił luki po filmie, której zwyczajnie nie było. Myślę, że po sukcesie serialu Jeźdźcy smoków twórcy chcieli dać widzom szansę także na pozostanie dłużej w świecie Szefa Bobasa. Czy słusznie? Trudno powiedzieć. Jeśli fabuła serialu będzie miała znaczenie dla fabuły filmu, może ma to sens. Teraz jednak nie widzę żadnego.

Szefowa

Sophia traci kolejną pracę, do której się nie przykładała, chcą ją eksmitować z mieszkania i na dodatek spóźnia się na kolację z ojcem, który ma ją za nieodpowiedzialną małolatę. Dziewczyna kupuje za grosze oryginalną kurtkę i wystawia ją na eBayu. Okazuje się, że zarobiła na niej krocie, co podsuwa jej genialny pomysł – zajmie się tym, co lubi, czyli otworzy sklep online i będzie sprzedawać ubrania vintage.

Sophia to bohaterka, której nie da się lubić. Jest samolubna, egoistyczna, rozwrzeszczana i niepoważna. Zachowuje się wulgarnie, robiąc przy tym z siebie osobę, która jest niesympatyczna i opryskliwa nawet wobec tych, którzy chcą dla niej dobrze. Wyolbrzymia swoje problemy, ignoruje innych i aż nie chce się na nią patrzyć. Miało być dowcipnie, wyszło żenująco. Najlepszy odcinek to ten pokazujący forum internetowe, świetnie nakręcono ten epizod. Reszta jest niestety słaba – ani ubrania, ani scenariusz, ani żarty nie zachwycają, a Sophia wręcz zniechęca.

Szefowa to serial, który miał potencjał. Historia jest ciekawa, ale główna bohaterka wszystko psuje. Poza tym momentami opowieść wygląda na mocno pociętą, a nie są to przeskoki w latach, co też utrudniało wciągnięcie się w nią. Nie dziwi mnie, że serial zdjęto, zaskakujące jest natomiast to, że pojawiło się aż trzynaście odcinków – połowę można by było spokojnie wywalić i historia by nic na tym nie straciła.