Słońce umiera i tańczy, Ewa Cielesz

Autor: Ewa Cielesz

Tytuł: Słońce umiera i tańczy

Wydawnictwo: Axis Mundi

Liczba stron: 228

Jagoda, młoda malarka, zaczyna dorosłe życie. Rodzice pomagają jej w remoncie mieszkania, a potem wyjeżdżają z kraju, zostawiając córkę samą sobie. Dziewczyna radzi sobie całkiem nieźle, maluje, spotyka się z przyjaciółką i poznaje nowe osoby, w tym starszego pana, z którym się zaprzyjaźnia. Pewnego dnia dziewczyna widzi mężczyznę, którego twarz ją fascynuje. Postanawia go namalować, a obraz zgłosić do konkursu. Tajemniczy nieznajomy nie może jej jednak wyparować z głowy…

Słońce umiera i tańczy to pierwszy tom nowego cyklu Ewy Cielesz, autorki m.in. cyklu Córka cieni. Główną bohaterką i narratorką powieści jest Jagoda, młoda dziewczyna, malarka. To postać trudna do zdefiniowania, ponieważ wiele w niej sprzeczności. Z jednej strony ma dobre serce, bo chce pomagać starszemu panu, z drugiej potrafi nie odwiedzać go przez kilka dni. Jest nieco naiwna, często nie potrafi powiedzieć „nie”, a gdy już to robi, to bardzo nietaktownie. To kobieta, której charakter być może dopiero się kształtuje, dlatego wiele jeszcze doświadczy, nim pewne cechy zaczną dominować w jej osobowości.

Głównym wątkiem w książce wydaje się być miłość. Jagoda poznaje mężczyznę, którego namalowała i zaczyna się z nim spotykać. To jakby oś powieści, choć równie dobrze można powiedzieć, że głównym tematem jest wchodzenie w dorosłość, podejmowanie samodzielnych decyzji i branie odpowiedzialności za swoje zachowanie, którego bohaterka dopiero się uczy. Wątków pobocznych jest za to wiele, nawet o wiele za wiele. Autorka upchnęła w ponad dwustu stronach tak dużo rzeczy, że można by było nimi obdzielić kilka innych powieści. Jest choroba, porwanie, problemy rodzinne, zniszczenie mieszkania, alkoholizm, inna kultura, oszukiwanie seniora, narkotyki i jeszcze kilka rzeczy. Nie wszystko związane jest bezpośrednio z główną bohaterką, ale rozgrywa się wokół niej, Jagoda uczestniczy w tym wszystkim. Najgorsze z tego wszystkiego jest to, że nie wszystkie tematy potraktowano z odpowiednią szczegółowością i wiele z nich wypada bardzo blado na tle całej powieści.

Mam też pewne zarzuty co do kreacji postaci i dialogów. Jagoda drażniła mnie swoim zachowaniem, które często było nielogiczne i zmieniało się w ciągu kilku chwil. Niektóre postacie były na wskroś złe, nie miały nawet jednej cechy neutralnej czy dobrej. Po drugie dialogi były sztuczne, czasem brakowało mi w nich spójności. Na przykład rozmowy telefoniczne bywały o niczym, nie rozumiałam, po co je wprowadzono, skoro nic nie wniosły do treści.

Muszę przyznać, że spodziewałam się po tej powieści wiele, ponieważ słyszałam mnóstwo pozytywnych opinii o twórczości autorki. Niestety zawiodłam się. Wątek miłosny mógł być oryginalny, jednak zabrakło mi w nim refleksji głównej bohaterki, która jakby wycofała się całkowicie i poddawała temu, co się działo wokół niej. Po drugie tematów w tym tomie było zbyt wiele, przez co niektóre potraktowano po macoszemu. 

Słońce umiera i tańczy to książka, która mnie rozczarowała. Była przegadana, przeładowana wątkami, a główna bohaterka nie zdobyła mojej sympatii. Co prawda czyta się szybko i lekko, ale chyba nie o to chodzi, by przetrwać lekturę, a potem nic z niej nie pamiętać.