Ach, te biedne, bogate sierotki – Seria Niefortunnych Zdarzeń, sezon 2

Wioletka, Klaus i Słoneczko trafiają do szkoły z internatem. W szkole poznają rodzeństwo Bagiennych, które również straciło rodziców w pożarze. Oni też mają fortunę, która kusi złoczyńców. Od teraz ta piątka będzie starała się sobie pomóc. Jednak hrabia Olaf czyha, dlatego dzieci nie mogą czuć się bezpieczne…

Seria Niefortunnych Zdarzeń najpierw podbiła serca czytelników. Przygody rodzeństwa śledzono z zapartym tchem. Potem przyszedł czas na przeniesienie ich pechowego życia na ekran. W 2004 roku zadebiutował film na podstawie powieści; zekranizowano wtedy trzy tomy, ale do innych nie wrócono. Dopiero w 2017 roku twórcy ponownie zabrali się za przedstawienie historii rodzeństwa Baudelaire, których rodzice zginęli w pożarze. Pierwszy sezon zaprezentował przygody z czterech powieści. Drugi, który swoją premierę miał w 2018 roku, skupił się na kolejnych tomach, tym razem aż pięciu: Akademii antypatii, Windzie widmo, Wrednej wiosce, Szkodliwym szpitalu i Krwiożerczym karnawale. Każdy tom książki dostał dwa godzinne odcinki, które pokazują przygody Wioletki, Klausa i Słoneczka.

W serialu zobaczymy fenomenalnego Neil Patrick Harrisa jako hrabiego Olafa. Wioletkę gra Malina Weissman, Louis Hynes wciela się Klausa, a Presley Smith w Słoneczko. Ponownie jako pana Poe można oglądać K. Todda Freemana. Na ekranie pojawia się też Patrick Warburton jako Lemony Snicket. W tym sezonie wyróżniają się także postacie grane przez Dylana Kingwella, Avi Lake, Sary Rue, Nathana Fillona i Sary Canning.

Serial świetnie kontynuuję scenariusz z poprzedniego sezonu. Gdyby ktoś oglądał drugi sezon od razu po pierwszym, nie czułby przerwy, która między nimi następuje. Wątki przechodzą z odcinka na odcinek, przez co całość wygląda spójnie. Niby obraz pokazuje kolejne zmiany opiekunów rodzeństwa, zmagania z hrabim Olafem i jego pomysły na zagarnięcie majątku sierot, a jednak są też takie szczegóły, które przewijają się przez cały serial – śmierć rodziców, tajemnica lunety, a w drugim sezonie też tajemnicze WZS.

Obraz jest bardzo ciekawie nakręcony. Scenografia jest ciemna, kadry wyglądają na przyciemnione, a kostiumy nawet jeśli są w ciepłych kolorach, wyglądają smutno. Nie ma jasnych, żywych barw, które rozweseliłyby obraz. Sceny czasem wypadają groteskowo, widać, że nie wysilono się za bardzo przy niektórych rzeczach, ale właśnie to jest urokiem tego serialu. 

Plusem drugiego sezonu jest na pewno świetna kreacja Neila Patricka Harrisa. Gra fenomenalnie, jako Olaf jest przekonujący i ciekawy, doskonale wygląda, śpiewa i bawi się swoją postacią. Nie można oderwać od niego wzroku. To najmocniejsza strona całego obrazu.

Minusem tego sezonu jest na pewno brak humoru. Nie było już tak wielu groteskowych scen, brakło mi czarnego humoru i żartów. Męczące były też wątki, których nie było w książce – na przykład dotyczący bibliotekarki, która okazała się potem postacią, która znalazła się w powieściach, ale tu przedstawiono ją inaczej, rozbudowując i dodając dziwaczne sceny z jej udziałem. 

Drugi sezon Serii Niefortunnych Zdarzeń podobał mi się mniej niż pierwszy. Tamten mnie oczarował, rozbawił, sprawił, że z nostalgią pomyślałam o dzieciństwie i książkach, które wtedy czytałam. Tym razem mimo nadrobionej lektury w serialu pojawiło się więcej wątków, których nie był w powieściach, przez co czułam się zagubiona. Mimo wszystko ogląda się dobrze, ale nie tak rewelacyjnie jak rok temu.