Powtórka z Disneya – Krzysiu, gdzie jesteś?

Krzyś żegna się z przyjaciółmi ze Stumilowego Lasu, wyjeżdża do szkoły z internatem, dorasta. Z biegiem lat zapomina o Puchatku, Prosiaczku, Tygrysku i innych znajomych. Ma teraz inne zajęcia – pracuje, by utrzymać rodzinę. Nie pamięta jednak, że to nie pieniądze sprawią, że jego córka i żona będą szczęśliwe.

Krzysiu, gdzie jesteś? jest filmem Disneya z 2018 roku. Scenariusz powstał w oparciu o książki z serii Kubuś Puchatek, nie pokazano jednak przygód małego Krzysia w Stumilowym Lesie, lecz skupiono się na dorosłym Krzysztofie i jego życiu. W filmie zobaczymy Ewana McGregora, Hayley Atwell, Bronte Carmichael, Marka Gatissa. W polskim dubbingu usłyszymy Tomasza Kota, Katarzynę Maciąg, Wiktorię Woźniacką, Tomasza Dedka, Macieja Kujawskiego, Grzegorza Pawlaka, Mirosława Zbrojewicza, Jerzego Bralczyka (w roli Sowy!), Joannę Jeżewską, a w roli narratora – Tadeusza Sznuka. 

Krzysiu, gdzie jesteś? to film, który przenosi nas w czasie. Jest krótko po wojnie, Krzysztof ma żonę, dziecko, pracę. Nie ma jednak czasu dla rodziny. Czarę goryczy przelewa moment, w którym zamiast jechać na weekend z żoną i córką, musi poświęcić się pracy. I wtedy właśnie, gdy zostaje sam, spotyka… Kubusia. Dawny przyjaciel z dzieciństwa trafia do Londynu i prosi o pomoc. W Stumilowym Lesie zgubili się gdzieś wszyscy inni mieszkańcy, a na dodatek miś jest bardzo głodny. Krzysztof będzie próbował jak najszybciej pozbyć się Kubusia, by móc wrócić do swoich zajęć.

Jest kilka rzeczy, na które warto zwrócić uwagę. Po pierwsze wygląd postaci. Mieszkańcy Stumilowego Lasu są maskotkami. Niektórzy narzekają, że wyglądają one dość topornie. Tak naprawdę idealnie pasują do czasów, w których rozgrywa się akcja filmu, a po drugie bardzo przypominają te pluszaki, którymi bawił się autor książkowej wersji Kubusia Puchatka. Dla mnie to ogromny plus. Po drugie doskonale są one animowane, więc wygląda to bardzo ładnie, choć czasem wydaje się, że za chwilę zobaczymy kijek albo sznurek, które zdradzą, jak maskotki się poruszają. 

Kolejną rzeczą godną uwagi jest pokazanie Krzysia jako dorosłego mężczyzny. Stracił on dziecięcą radość, liczy się dla niego praca. Nie ma czasu nawet dla swoich bliskich, a gdy już znajdzie chwilę, jest sztywny i nie potrafi się bawić. Bardzo trudno mu odnaleźć w sobie choć odrobinę szaleństwa. Doskonale się to ogląda, gdy jest się dorosłym. Widać, jak bardzo zmienia się nasze podejście do życia, wraz z biegiem lat tracimy gdzieś tę cząstkę, która sprawiała, że byliśmy beztroscy, radośni, szczęśliwi dzięki błahostkom. To właśnie stało się z Krzysiem. Uświadomienie sobie tego sprawia, że można się poczuć rozgoryczonym, zobaczywszy, że utraciło się tę dziecinną radość.

Minusem filmu jest przede wszystkim tłumaczenie, a konkretnie nazwanie Stumilowego Lasu Stuwiekowym. Bardzo mnie to drażniło. Miałam wrażenie, że ktoś nie odrobił pracy domowej, nie rzucił okiem na inne filmy o Kubusiu Puchatku i przerobił tę nazwę tak, jak miał ochotę.

Krzysiu, gdzie jesteś? to film bardzo dobry, ciekawy i wciągający, który zachwyca klimatem i pokazuje cienie dorosłości. Jest zabawny, ale też refleksyjny. To film familijny, ale mam wrażenie, że rodzice będą się na nim bawić lepiej niż dzieci. Na pewno lepiej do nich trafi. Niemniej dzięki złotym myślom Kubusia, charakterom postaci i zderzeniu świata rzeczywistego z tym ze Stumilowego Lasu film staje się obrazem bardzo ciepłym, dowcipnym, ale też momentami odrobinę gorzkim, a ta mieszanka sprawia, że ma on swój niepowtarzalny klimat, który warto poznać.