Pęknięta korona, Grzegorz Wielgus

Autor: Grzegorz Wielgus

Tytuł: Pęknięta korona

Wydawnictwo: Initium

Liczba stron: 240

W Krakowie w XIII wieku na brzeg Wisły wypływa ciało. Nikt nie wie, kim jest denat, a jedyną podpowiedzią co do jego tożsamości może być figura szachowa, którą miał przy sobie. Sprawą zajmuje się brat Gotfryd i jego dwaj towarzysze – Jaksa i Lambert. Ślady prowadzą do jednego miejsca, ale nim sprawa się rozwiąże, pojawi się kolejne ciało, a wśród mieszkańców zamieszka strach przed upiorami, które mogą stać za tymi morderstwami.

Pęknięta korona Grzegorza Wielgusa przenosi czytelnika w czasie do XIII wieku. Akcja rozgrywa się w Krakowie. Wśród rzemieślników i prostych ludzi, zakonników, panów na włościach, nagle dochodzi do morderstwa, ale to dopiero początek tej historii…

Głównymi bohaterami są prowadzący coś w rodzaju śledztwa mężczyźni – Gotfryd, Jaksa i Lambert. Każdy z nich to inna osobowość, która posiada inne zdolności i ma inne zachowania. Autor buduje charaktery postaci tak, że stają się oni niemal prawdziwi. Nie są przekoloryzowani, a każdy z nich to ciekawy bohater.

Akcja skupia się na prowadzonym przez mężczyzn śledztwie. Rozmowy z ludźmi, kolejne tropy, a nawet następne trupy sprawiają, że wszystko tylko bardziej się komplikuje. Na dodatek niektóre z ciał wyglądają tak, jakby zaatakował je jakiś demon. Bohaterowie muszą rozwiązać sprawę i dowiedzieć się, kto i dlaczego morduje z pozoru przypadkowe osoby.

Drugim torem toczą się wątki drugoplanowe. Nie jest ich mało, ale są raczej nieangażujące. To historie osób spotkanych przez bohaterów, wydarzenia z nimi związane. Jest na przykład krótko opisana przygoda pewnego górala, wspomina się też o bójce między ojcem a niedoszłym zięciem, który zbrzuchacił niewinną dziewczynę. To ciekawe „zapychacze”, które wcale nie rozbijają fabuły, ale doskonale się w niej odnajdują.

Najmocniejszą stroną książki jest styl autora. Wielgus pisze doskonale. Bez problemu radzi sobie ze stylizacją na archaiczny język, używa pięknych staropolskich słów, które obecnie wyszły z użycia, a przy tym robi to tak umiejętnie, że nie można się zgubić ani zmęczyć podczas czytania. Narracja jest oryginalna i wciągająca, na pewno wybija się wśród innych powieści.

Drugim plusem jest uwikłanie w fabułę całego szeregu słowiańskich demonów i zjaw. Autor odwołuje się do ludowych wierzeń, ale nie zanudza czytelnika szczegółami. Opowieści o nich wkłada w usta bohaterów, dając głos zwyczajnym ludziom, którzy silnie wierzą w to, co widzieli lub słyszeli, a przy tym nie wszystko są w stanie ogarnąć umysłem. Wypada to rewelacyjnie.

Pęknięta korona to powieść, która mnie zaskoczyła. Nie spodziewałam się tak wciągającej, dobrze skonstruowanej historii z przepiękną stylizacją językową. Co jeszcze ciekawsze autor wcale nie potrzebował setek stron, by stworzyć coś klimatycznego, wystarczyło mi nieco ponad dwieście kartek, by oczarować stylem i pomysłem. Musicie to przeczytać, polecam!