"Alicja po drugiej stronie lustra" Lewis Carroll

Autor: Lewis Carroll

Tytuł: Alicja po drugiej stronie lustra

Tytuł oryginalny: Through the Looking-Glass, and What Alice Found There

Wydawnictwo: Greg

Liczba stron: 84

Alicja spędza czas z kotem, opowiada mu o swoich wyobrażeniach Lustrzanego Domu. Nagle lustro zaczyna przypominać mgiełkę i dziewczynka przechodzi przez nie do miejsca, o którym chwilę temu opowiadała. Alicja pomaga Królowej i Królowi, czyta wiersz o Dżaberłoku i zaczyna zwiedzać dom. Trafia do ogrodu, gdzie rozmawia z kwiatami i spotyka Czarną Królową, której zdradza, że też chciałaby być królową. Władczyni tłumaczy Alicji, że jeśli ta dotrze do odpowiedniego pola na szachownicy, zostanie królową. Dziewczynka rusza w podróż i spotyka na swojej drodze wiele ciekawych postaci...

Alicja po drugiej stronie lustra Lewisa Carrolla to kontynuacja Alicji w Krainie Czarów. Książka ukazała się w kilkunastu przekładach, dlatego istnieją różnice w nazwach własnych. Greg wydał tłumaczenie Magdaleny Machay.

Alicja ponownie trafia do zaczarowanej krainy, w której dzieje się wiele nieprawdopodobnych rzeczy – na przykład kwiaty mówią, a w sklepie sprzedaje owca. Dziewczynka bierze jednak to wszystko jako coś w miarę normalnego, rzadko się dziwi. 

W książce mamy wiele postaci, które nie są całkiem zwyczajne. Królowe to figury szachowe, konik polny jest konikiem na biegunach, jest tu jednorożec i Humty Dumpty. Wydarzenia też są dziwaczne – Alicja, by spotkać się z Królową, musi iść w przeciwnym kierunku niż ona, w sklepie nagle pojawia się woda, a kwiaty ją obrażają.

Alicja po drugiej stronie lustra zawiera kilka scen, które znamy z animacji Disneya. Jest tu m.in. opowieść o Morsie i Cieśli – przerażająca – przedstawienie konika polnego, rozmowy z kwiatami, poznanie Tirlidama i Tirlidima. Nie wszystkie w bajce pokazane są tak, jak w książce, ale przynajmniej wiemy, które z historii zostały zaprezentowane.

W pozycji znajdziemy piękne ilustracje Johnego Tenniela, które pochodzą z pierwszego wydania powieści. Obrazki są czarno-białe, mają wiele szczegółów i dopasowano je do scen. Ciekawie wzbogacają lekturę i ilustrują dobrze to, co się właśnie dzieje w tekście.

Historia w książce jest jak zwykle pełna zaskakujących scen i rozmów. Niczego innego zresztą nie można się było spodziewać po Alicji. Ciekawym motywem jest podróż zgodnie z regułami szachowymi. Na samym początku tekstu dołączono nawet schemat tych ruchów. Przygody Alicji może nie są już tak widowiskowe jak w poprzednim tomie, ale nadal są ciekawe. To klasyka literatury dziecięcej, ale i dorośli znajdą tu coś dla siebie. Polecam, jeśli jeszcze nie mieliście okazji poznać tej części.