Ze stron wyrwane cz. 16

- Czemu myślisz, że miałbym stracha?
- Miastowe dupki zawsze mają stracha.
- Skąd wiesz, że jestem miastowym dupkiem?
- Znajdujemy się w mieście. I przecież jesteś dupkiem, czyż nie?

Byłam tu, G. Forman, Bukowy Las.

Jak człowiek może osiągnąć taki stan? Jak to możliwe, by zdecydować się na śmierć, a potem zająć bieżącymi sprawami jak nigdy nic? Jeśli to da się zrobić - czemu nie dało się żyć dalej?

Ibidem.

- Żyj szybko, umieraj młodo. - Wszyscy uważają, że to romantyczny pogląd. Nie znoszę go. Widziałam zdjęcie ciała Meg w raporcie policyjnym. Nie ma nic romantycznego w umieraniu.

Ibidem.

Nikt nie zapomina ludzi, którzy go kochali. Bez względu na wiek i upływ czasu, zawsze pamiętamy, że byliśmy kochani.

Córka zjadaczki grzechów, M. Salisbury, Zielona Sowa.

Nauczyłam się, że bycie samą bardzo różni się od bycia samotną. Żyłam niegdyś pośród ludzi i byłam bardzo samotna, a teraz jestem sama i nigdy wcześniej nie byłam podobnie zadowolona z życia.

Ibidem.

Mogę wybrać pomiędzy bezdusznym kłamcą, którego mimo wszystko kocham, lub złamanym, pokonanym księciem, który uważa, że zdoła mnie ocalić...
A kto ocali mnie?

Ibidem.

Taki jestem, a jeżeli chcecie, żebym za to przepraszał, spróbujcie mnie do tego zmusić.

Książę cierni, M. Lawrence, Papierowy Księżyc.

Największe kłamstwa zachowujemy dla samych siebie.

Ibidem.

Wspomnienia są niebezpieczne. Wracasz do nich wciąż i wciąż, aż w końcu znasz każdy ich zakamarek, każdy szczegół, ale zawsze i tak potrafią cię zranić. (…) Każdego dnia wspomnienia stają się trochę cięższe. Każdego dnia wciągają cię trochę bardziej w głąb. Oplatasz je wokół siebie, jedną nić po drugiej i otaczasz się kokonem, całunem, który rośnie w tym szaleństwie. (…) Siedzisz tu, a twoja przeszłość obciąża twoje barki. Słuchasz jej wyrzutów i przeklinasz tych, którzy dali ci życie.

Ibidem.