Bibliotekarz nie tylko czyta książki

Od jakiegoś czasu mam przyjemność pracować w bibliotece. Wiedziałam, że to praca, która nie polega jedynie na czytaniu książek – albo raczej wcale na tym nie polega. Zdziwiło mnie jednak, że moi znajomi myślą, że właśnie to robię i za to mi płacą. Postanowiłam zapytać bibliotekarzy, jak oni widzą swoją pracę, obalając tym samym mit, że panie bibliotekarki mają po sto pięćdziesiąt lat i za ladą czytają romanse, każą szeptać i nie pozwalają samodzielnie wybierać sobie książek.

Jestem bibliotekarka od ponad dziesięciu lat. Uwielbiam swoją pracę, daje mi wyjątkową satysfakcję. Pracuję w Czytelni multimedialnej, która gromadzi zbiory specjalne – audiobooki, filmy, bajki. Dopiero zaczynamy gromadzić te zbiory, ale bardzo zależy nam, żeby nasi czytelnicy mieli do nich dostęp. Wiąże się to z opracowaniem tych zbiorów w formacie MARC21. Kto widział opis w tym formacie i do tego deskryptory Biblioteki Narodowej, wie, że jest to najfajniejsze zajęcie pod słońcem. Bardzo absorbujące i pracochłonne, ale satysfakcjonujące, a gdy pozycja trafia do katalogu naszej biblioteki i czytelnicy mogą ją zamówić, jest niesamowita.
Pracuję w sali, w której odbywają się wszystkie nasze spotkania autorskie, lekcje biblioteczne, warsztaty i zajęcia. W związku z tym siłą rzeczy biorę udział zarówno w przygotowaniach do takich imprez, jak i w nich samych. A oczywiście będąc administratorem strony, muszę jeszcze je opisać, zrobić zdjęcia i zamieszczać w internecie. Najwięcej frajdy sprawiają mi przygotowania do zajęć z dziećmi – bo mamy okazję z koleżankami dobrze się przy tym bawić. Z kolei prowadząc kursy komputerowe dla seniorów, przekonuje się, że internet jest dla wszystkich, dla nich szczególnie. Oczywiście jako rasowa bibliotekarka uwielbiam czytać książki, ale będąc rasową bibliotekarką, w pracy absolutnie nie mam na to czasu.

Beata

Kiedy jako uczennica szkoły podstawowej zachłysnęłam się wizytami w bibliotece i pomaganiem pani Ewie – ukochanej pani bibliotekarce – nie przypuszczałam, że kiedyś sama skończę jako bibliotekarka. Ale wyobrażenia o tej pracy a rzeczywistość to dwie różne kwestie. Do biblioteki trafiłam poprzez staż niedługo po skończeniu studiów. Po jakimś czasie odezwała się do mnie dawno niewidziana przyjaciółka, kiedy dowiedziała się gdzie pracuję, napisała mi „ooo, ale Ty masz fajnie, siedzisz sobie i książki czytasz”. Taaak… Siedzę i czytam… Czasami nie mam czasy przejrzeć prasy fachowej. Nasza praca to przede wszystkim obsługa czytelnika na najwyższym poziomie – pomaganie mu w wyborze lektury, doradzanie, a czasami po prostu wysłuchanie. Ale też są inne aspekty tej pracy, pracy, której nie widać. Piszemy projekty dotyczące promocji czytelnictwa i nie tylko, czasami są to większe, a czasami mniejsze projekty. Czasami trwają one tydzień, a czasami pół roku. Pracy jest dużo przy samym pisaniu projekt, zbieranie materiałów, organizowanie spotkań, czekanie na decyzję z Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W naszej bibliotece wciąż pracujemy w starym systemie kartkowym, czyli każdy czytelnik ma u nas swoją „kopertkę”, ale już w najbliższym czasie będziemy mieć system komputerowy. Przygotowania do wprowadzenia systemu, wpisywanie książek do bazy, ubytkowanie. Samo ubytkowanie jest czasochłonnym zajęciem – sprawdzanie książek w inwentarzu, spisywanie protokołów, potem nadawanie numerów. W tej chwili jesteśmy po zmianie siedziby naszej filii, ubyło nam sporo książek, obecnie mamy do zubytkowania jakieś 2 tysiące książek. Tych prac nie widać, zwykły czytelnik o nich nie ma pojęcia. Przychodzą do nas i mówią „ale u pań fajnie, spokojnie, cisza, nic tylko czytać”. Nam nie pozostaje nic innego, jak się uśmiechnąć. Przecież bibliotekarz „musi znać wszystkie książki”. Ale praca bibliotekarza to także prowadzenie zajęć. Pracuję w dziale dla dzieci. Moim zadaniem jest promowanie czytelnictwa poprzez różne formy pracy z najmłodszymi czytelnikami. Zajęcia ze szkołami czy te dla maluchów i ich rodziców staramy się jak najbardziej uatrakcyjnić. Odchodzimy od stereotypu, że w bibliotece ma panować cisza. Współczesna biblioteka dla dzieci jest wesoła, głośna i kolorowa. A czytanie książek? No cóż, to już relaks po pracy.

Natalia

Siedzę sobie w domu, czytam książkę, bo mimo iż jestem bibliotekarką w bibliotece szkolnej, nie mam czasu na czytanie w pracy. Właśnie przyszła mi pewna refleksja do głowy, że minęło 10 lat, gdy z nauczania przeszłam do pracy w bibliotece, która liczy około 17 tys. książek, prawie 600 czytelników, a w której upływa mi każdego dnia prawie dwie trzecie czasu na dobę.

Tak, aż tyle, a może i więcej…

Zacznę od tego, że w minione wakacje też miesiąc spędziłam na pracach bibliotecznych, bo musieliśmy zwolnić bardzo duże pomieszczenie. W rezultacie: wstawałam na budzik, godzinę jechałam do pracy, kolejną godzinę do domu. Upał, wycieńczenie, by wszystko szybko i dobrze przenieść. Ludzi do pomocy nie było. Ktoś się zlitował, we czworo opracowaliśmy technikę przewożenia, przenoszenia, przesuwania regałów, a potem kolejne dwa tygodnie wożenie, odkurzanie i układanie książek. Nic nie chciało się normalnie zmieścić; często rozpoczynaliśmy od początku przesuwanie mebli, przekładanie książek itp. Z wielkich dwóch czytelni na prawie 50 miejsc została malutka na 12 zaledwie krzeseł w czytelni.

Codzienność w bibliotece? Nie taka, jak wielu myśli, że nic nie robimy, siedzimy, czytamy. Absolutnie nic z tego.           

By mieć wszystko na bieżąco, w wakacje przygotowywałam księgi inwentarzowe, pisząc numery ponad 6 tys. podręczników, które od sierpnia trafiały do opracowania. W międzyczasie (wszystko wieczorami w domu) uzupełniałam dokumenty biblioteczne ze zwrotów podręczników, pisałam do rodziców, aby jeszcze wróciły nieoddane do biblioteki. Potem protokoły ubytków nieaktualnych podręczników (też w domu). W pracy – pakowanie prawie 60 worków z tymi ubytkowanymi podręcznikami, które we wrześniu przekazaliśmy do punktu skupu makulatury.

Przed wakacjami zbierałam dary książkowe dla dzieci i dorosłych do szpitali, innych bibliotek, więc to też wymagało logistyki przetransportowania. Niejednokrotnie na dwie ręce woziłam torby autobusami, by przekazać zainteresowanym.

Wakacji prawie nie było, bo kartony z podręcznikami przybywały każdego dnia; trzeba było to przeliczyć, sprawdzić (bez pomocy innych wykonałam ogrom roboty). W stresie, że nie zdążę itp. upływały mi poranki, popołudnia i wieczory z ich opracowywaniem. Samo opieczętowywanie to po prostu „mało ambitne zajęcie”, ale tutaj człowiek przypomina trochę maszynę…

Do każdego podręcznika numer inwentarza, karta z numerem itp. Oczywiście – zapis w księgach inwentarzowych podręczników, ceny itp. Największy problem był też z ułożeniem tego, bo miejsca na podłodze brakowało. Na siłownię nie trzeba było chodzić; czasem paczki nosiłam sama albo zbyt ciężkie rozpakowywałam i na piętro nosiłam etapami.

Tak naprawdę jednocześnie z podręcznikami zaczęły się spotkania z czytelnikami, wypożyczenia podręczników, lektur, do tego sprawy planowania pracy, pierwsze akcje czytelnicze i inne, bez których biblioteka nie istnieje naprawdę.

Z przyjemnością usiadłam w klasach w ramach DNIA GŁOŚNEGO CZYTANIA, jaki w naszej szkole obchodziliśmy przez tydzień. Wtedy można powiedzieć, że były to najprzyjemniejsze chwile. Dzieci są wdzięcznymi słuchaczami, dla nich warto się poświęcać.

Bibliotekarz w szkole to dzisiaj najczęściej biblioterapeuta. Nasi czytelnicy chętnie rozmawiają o książkach, sobie i swoich problemach. Są naszymi stałymi gośćmi, balsamem na ogrom pracy, którą musimy wykonywać ręcznie, bo nie mamy nowoczesnych komputerów, dostępu do multimediów itp. Wszystko jest przestarzałe, ponawiane prośby o nowy sprzęt kończą się fiaskiem.

Najbardziej boli, że zapisywanie wypożyczeń itp. czynności, jakie wykonujemy każdego dnia, zajmuje nam sporo czasu, a czytelnik powinien być w centrum. Z nim powinno się zasiadać, być, pomagać. Robię to, ale wciąż czuję niedosyt.

Planuję i realizuję sporo różnorodnych konkursów, niejednokrotnie sama jestem sponsorem nagród, dyplomów. Bo lubię moją pracę, zależy mi na promocji czytelnictwa. Organizuję spotkania z pisarzem (dwa razy do roku), wystawy, warsztaty dla czytelników, różnorodne formy zachęcające do ukochania książek. Współpracuję z rodzicami, wspaniałymi zresztą, którzy mają otwarte serca na nasze potrzeby. Nie mogę tu nie wspomnieć o naszej szkolnej radzie rodziców, która każdego roku funduje prawie 200 nagród na zakończenie roku, jak również na wiele konkursów szkolnych, w tym organizowanych przeze mnie.

Wiele pracy wykonuję w domu; właściwie wszystkie na komputerze, wszelkiego rodzaju sprawozdania, drukowanie materiałów do pracy z czytelnikami, na wystawy itp. Jestem koordynatorem szkolnym odpowiedzialnym za dotacje podręczników, więc wszelkie sprawy z tym związane dodatkowo absorbują moje czynności poza pracą, bo w niej to nie ma na to warunków. Bywa tak, że zaczynam opracowywać książki, a tu kolejka do oddania książek i wypożyczeń; odkładam moją pracę jedną, przechodzę do kolejnej (w tym momencie ważniejszej) i tak cały dzień. Tydzień bibliotekarza to 30 godzin pracy, ale drugie tyle, a nawet więcej muszę wykonać w domu, nawet w soboty i niedziele.

Formy doskonalenia zawodowego wybieram w ostatnim czasie tylko e-learningowe, bo mogę się tym zająć w nocy. Na dłuższą metę sen 4-5 godzin to za mało, by być w pełni sił i dyspozycyjności, ale nigdy nie odmawiam.

Braliśmy udział w wielu rządowych projektach związanych z promocją czytelnictwa, szkoła i biblioteka uczestniczyła w konkursach ogólnopolskich, z Narodowego Funduszu Rozwoju Czytelnictwa (mimo otrzymanych rekomendacji) nie otrzymaliśmy dofinansowania, bo pieniędzy na województwo było za mało. W tym roku nie pisaliśmy projektu, ponieważ co najmniej do grudnia ledwie uporam się z podręcznikami. Nie mogę planować i planować; dla mnie ważniejszy jest każdy uczeń i jego potrzeby czytelnicze.

Zmienia się obraz pracy bibliotekarza w szkole, niezbędnego w każdej chwili na zastępstwa za nieobecnych (darmowe, bo nie chcą płacić). I choć opinia jest nadal taka sama, że nic nie robimy, to ja przestałam się w nią wsłuchiwać: ważne jest to, że nie umiej już opuścić się w pracy, bo ją kocham, a mimo zmęczenia wciąż cieszę się, gdy znajdę sponsorów, darczyńców, zobaczę zadowolone buzie zaczytanych uczniów, zarobię się, by coś wyszło z tej pracy.

Lubię kwiaty; one zastępują mi chwile, gdy nie mam czasu czytać w pracy, tylko przeglądam pobieżnie to i owo, zawożę do domu i wtedy oddaję się całkowitej analizie dzieł literackich, mądrościom w czasopismach dla nauczycieli, ciekawostkom w świecie dzieci, młodzieży i całego świata kultury. Balsamem są też rozmowy z koleżankami i kolegami w pracy, choć często krótkie i przelotne. Oni podpowiadają nam, co potrzeba ich wychowankom, a niekiedy zapraszają do siebie, by pobyć z książką…

Tak bym czasem chciała (o czym niekiedy już głośno dyrekcji mówiłam), żeby zamontowano ukryte kamery i choć jeden miesiąc z życia i pracy bibliotekarza zarejestrowano… Byłby serial prawie tak długi jak amerykańska „MODA NA SUKCES”.          Bo przyszłość bibliotek widzę jednak taką, iż będzie to miejsce terapii czytelniczej, mniej potrzeb informatycznych. My mamy obfity księgozbiór, ale sporo lektur zaczytanych, wymagających już wymiany, ubytkowania. Chciałabym, aby znaleźli się sponsorzy na zakup nowych, może i komputera dla bibliotekarza.    Mam wiele marzeń – i to rzeczywistych. Może przed emeryturą ucieszę się nimi…

Serdecznie pozdrawiam podobnie funkcjonujących bibliotekarzy. Nie opisałam tu wszystkiego, bo chyba nie chciałabym zdradzać „sekretów” naszej pracy. Uzbierałoby się niejedno tomisko…

Lila

Mała biblioteka – mały kłopot. Nic bardziej mylnego. Dlaczego mała? Ponieważ pracuję w Filii Biblioteki Publicznej na wsi. Panuje powszechne przekonanie, że moim jedynym zajęciem w ciągu dnia jest czytanie książek, a jeśli ktoś przyjdzie coś wypożyczyć to już święto. Zacznę od tego, że święto to jest, jak faktycznie można na chwilę usiąść i przeczytać fragment powieści (przy czym każdy chciałby, abym znała treść każdej książki). Na co dzień nie ma czasu na czytanie. W mojej bibliotece panuje duży ruch: dzieci czekające na rodziców po lekcjach, bo świetlicy brak, użytkownicy kafejki internetowej i nasza główna grupa docelowa – czytelnicy. To dla nich jestem „powierniczką”. W małych miejscowościach wszyscy się znają, przychodzą do biblioteki, żeby wypożyczyć książki, a przy okazji opowiadają o swoich zmartwieniach, problemach, ale i szczęściu, o ich codzienności. Oprócz tego jestem też sprzątaczką, bo nikt za mnie podłogi nie umyje, jak w deszczowy dzień do biblioteki przyjdzie grupa przedszkolaków, dla których prowadzę cykliczne zajęcia. Papierkowa robota, katalogowanie książek, sprawdzanie danych, statystyk, podliczanie – to także moja praca. Jestem również, można powiedzieć, animatorem kultury. Prowadzę od lat Dyskusyjny Klub Książki, organizuję spotkania autorskie czy wieczorki kulturalne, gdzie można spotkać ciekawych i nietuzinkowych ludzi. Ponadto nasza biblioteka organizuje lekcje biblioteczne, różnego rodzaju warsztaty (np. bożonarodzeniowe dla pań), festyny. Czasami trzeba pomóc komuś w napisaniu CV, podania itp.

Stereotypowy obraz biblioteki panuje tylko wśród ludzi, którzy do niej nie zaglądają. Stali bywalcy mają o niej zupełnie inne zdanie i to daje mi motywację do dalszych działań. Jest to dla mnie całkowicie satysfakcjonująca praca i bardzo ją lubię, choć nie jest dobrze płatna.

Biblioteka to nie tylko książki, to również gry planszowe, zajęcia plastyczne i spotkania przy kawie w miłym towarzystwie.

Małgorzata

Obecnie jestem nauczycielką, w zawodzie bibliotekarza pracowałam ponad 9 lat. Jest to praca bardzo intensywna, wymagająca wiedzy z wielu dziedzin. Nawet dlatego, by móc wyszukać odpowiednie książki. Wielu znajomych nie ma pojęcia, jak bardzo jest to praca wymagająca. Lekcje biblioteczne, zajęcia, obsługa katalogu kartkowego (obecnie odchodzi się od niego), klasyfikacja książek, ubytki oraz czas dla czytelników, którzy „ze swoim” bibliotekarzem lubią zwyczajnie porozmawiać.

Magdalena

Pracuję w małej filii bibliotecznej na wsi (1/2 etatu, 250 czytelników rocznie), ale to nie znaczy, że moja praca polega na bezmyślnym „czekaniu” na czytelnika. Jestem bibliotekarzem z 35-letnim stażem, uwielbiam pracować z dziećmi i tu mam duże pole do popisu, bo kilka razy w roku sama w swojej filii organizuje spotkania dla dzieci. Wcześniej przygotowuje sama cały scenariusz, rekwizyty, dekoracje itp... Następnie ZAPRASZAM dzieci z miejscowej szkoły podstawowej lub z przedszkola. Mam zaprzyjaźnione panie wychowawczynie, które chętnie przyprowadzają swoich wychowanków. Spotkania takie są często planowane, ale tez czasem „spontaniczne” (ot, rzucone jakieś hasło). Moimi głównymi „imprezami” w roku bieżącym były – Dzień Bezpiecznego Internetu – czyli „Razem zmieniamy Internet na lepsze”, TYDZIEŃ BIBLIOTEK + MIĘDZYNARODOWY DZIEŃ RODZINY – konkurs (napisz krótkie opowiadanie z jednego dnia życia swojej rodziny, fikcyjne lub prawdziwe, poważne lub śmieszne) w formie książki, mile widziane ilustracje – praca w zespole czyli rodzeństwo), OGÓLNOPOLSKI TYDZIEŃ CZYTANIA DZIECIOM – głośne czytanie – przedszkolakom (tutaj jestem zapraszana do przedszkola), dzieciaki uwielbiają organizowane przeze mnie DZIEŃ PLUSZOWEGO MISIA – bo oprócz ciekawych konkursów, zabawy i czytanych opowieściach o „misiach, niedźwiedziach” jest TORT urodzinowy (upieczony oczywiście osobiście przeze mnie lub przez koleżankę bibliotekarkę). To są takie większe imprezy w mojej filii, ale oprócz tego mamy imprezy w Gminne Bibliotece, której jestem pracownikiem, więc chętnie pomagam koleżankom. Tu mogłabym wymienić warsztaty, na których wykonujemy róże z krepiny, a które potem rozdajemy czytelnikom w swoich filiach w akcji promowania lokalnej biblioteki i wypożyczania książek… „Książka i Róża” – w tym dniu też mamy podsumowywanie konkursu czytelniczego dla najmłodszych czytelników z całej gminy (całoroczny konkurs czytelniczy – CZYTELNIK ROKU). To jest tylko namiastka mojej pracy jako bibliotekarki, bo przecież nie jestem w stanie wymienić wszystkich obowiązków. Ja dodatkowo zajmu się „prowadzeniem” Facebooka naszej GBP, a co za tym idzie jestem „nadwornym” fotoreporterem, czyli żadna impreza zarówno w Gminnej Bibliotece, jak i w filiach mnie nie mija, a jeżeli nie jestem w stanie osobiście fotografować, to na pewno potem sama zbieram materiały i opracowuję je. Co się tyczy spraw ‘czysto zawodowych” – to jestem w trakcie wprowadzania księgozbioru do katalogu on-line, zarówno na bieżąco (nowe zakupy), jak i księgozbiór z ubiegłych lat.

Dorota

Często, gdy ktoś słyszy, że wykonuję zawód bibliotekarza. słyszę: „ale masz fajną pracę, nic nie robisz tylko siedzisz i czytasz”. Jednak prawda jest zupełnie inną. Praca bibliotekarza zaczyna się od znajomości gatunków literackich, podług których wybierane są książki do księgozbioru. Często, a w zasadzie zawsze wybór tych książek opiera się na zainteresowaniach czytelniczych czytelników. Często jest to bardzo trudne, gdyż miesięcznie mamy bardzo mała pulę pieniężną na zakup książek. Gdy książki już do nas dotrą, musimy je ułożyć wg faktury, nadać im sygnaturę, klasyfikację dziesiętna, nr inwentarzowy. Wreszcie możemy wpisać je do systemu bibliotecznego i nadać kody kreskowe. Po całej procedurze wpisujemy nowości na bloga i fb. Poza zakupem i opracowaniem książek do zadań bibliotekarza należy półroczne, kwartalne i miesięczne sprawozdania. A co ze starymi książkami, są ubytkowane, co także podlega określonym zasadom. W międzyczasie prowadzimy działalność kulturalno-oświatowa, są to m.in. organizowane spotkania autorskie, zajęcia dla dorosłych i dzieci. Wymaga to wiele samozaparcia, innowacji i twórczości. Szczególnie w przypadku dzieci. W pracy bibliotekarza ważne jest nawiązywanie kontaktów z czytelnikami, czasami jest to bajecznie proste, czasem trzeba się nagimnastykować. Szczególnie trudne i stresujące są sytuacje, kiedy musimy od czytelnika egzekwować regulamin (kary, opłaty za zniszczoną lub zgubiona książkę), ale niestety jesteśmy strażnikami księgozbioru i każdy czytelnik chciałby dostać czystą książkę, a nie zaświnioną barszczem. Nie jest to przyjemne, ale niestety konieczne. Głównie nasza praca polega na myśleniu, kombinowaniu, kreatywności, ale czasem trzeba przenieść kilkadziesiąt książek na inny regał, czasami ten regał trzeba przenieść. Także śmiało mogę stwierdzić, że bibliotekarz jest propagatorem kultury, człowiekiem, któremu można się zawierzyć, jest księgowym i sekretarzem, ale przede wszystkim strażnikiem książek. Dbamy o to, by były nowości, by każdy miał szansę przeczytać to, co lubi, być dla człowieka. Robimy bardzo dużo rzeczy, których na pierwszy rzut oka nie widać.

Z literaturą musimy być cały czas na bieżąco, musimy uzupełniać swoją wiedzę z zakresu działalności biblioteki np. Prawo autorskie. Każdego dnia uczymy się nowych rzeczy i ciągle poszerzamy swoją wiedzę.

Monika

Pracuję jako bibliotekarka w Miejskiej Bibliotece Publicznej w mieście liczącym ok. 40 tysięcy mieszkańców. Najwięcej czasu spędzam na wypożyczalni, tutaj zwraca się, wypożycza się, ratuje się stare lub zniszczone książki. Wprowadza się również numery inwentarzowe do książek całkiem nowych oraz obkłada się je folią samoprzylepną i przykleja sygnatury. Tak przygotowane książki mogą wrócić na półki. Dostęp do księgozbioru w mojej bibliotece jest wolny tzn. że czytelnik podchodzi do półki i sam sobie wybiera, co chce zabrać do domu. Oczywiście jest też możliwość zamawiania, rezerwowania czy prolongaty pozycji przez katalog OPAC. Czytelnicy, którzy nie korzystają z Internetu, rezerwują książki bezpośrednio u bibliotekarza przy wypożyczaniu. Na wypożyczalni także reguluje się kary biblioteczne (wielka szkoła asertywności, tolerancji oraz rozwiązywania konfliktów). Jako bibliotekarka jestem również odpowiedzialna za tworzenie list z książkami i audiobookami, które chcemy zamówić do placówki. Oprócz wypożyczalni pracuję w dziale opracowania zbiorów, jest to całkiem inny rodzaj pracy. Trzeba być bardzo rzetelnym i skupionym przy wprowadzaniu danych do komputera i chętnym do ciągłej nauki, ponieważ zasady katalogowania cały czas się zmieniają. (http://przepisy.bn.org.pl/deskryptory/zasady-tworzenia-deskryptorow-bn o co tutaj chodzi i co ja tutaj robię). Sama kataloguję audiobooki, czasem pomagam koleżance z książkami. Niestety nie mamy żadnych innych zbiorów.
Oprócz tego biblioteka jako placówka organizuje spotkania autorskie, konkursy literacko-plastyczne dla dzieci i młodzieży, raz na jakiś czas organizowana jest „Szafa party”, czyli wymiana ciuchów w bibliotece. Ponadto koleżanki czytają bajki w pobliskim żłobku i przedszkolach. Dzieci przychodzą na lekcje biblioteczne, UTW swoje spotkania również organizuje w bibliotece. W ubiegłym roku raz w tygodniu w bibliotece pojawiały się mamy z dziećmi i wspólnie rozmawiały o swoich pociechach czy problemach. Raz w miesiącu odwiedzały je panie z poradni psychologicznej i proponowały jakiś temat spotkania. Zobaczymy, czy od Nowego Roku znowu to wróci, po wakacjach jakoś się to rozeszło po kościach.
Wiele zależy od dyrektora placówki i finansów, ale to pierwsze jest ważniejsze. Nie zawsze jest tak, jak chcemy. Moja wizja biblioteki różni się od tej, którą ma mój szef. Jednak w przyszłości widzę siebie w dziale opracowania. To bardziej mnie interesuje niż praca z ludźmi, ale nie znaczy, że tego nie lubię. Na szczęście jest wiele pól, na których można się tutaj realizować.
PS. Fajnie jest być bibliotekarką!

Karolina