Powtórka z Disneya – "Aladyn i król złodziei"

Aladyn i Dżasmina przygotowują się do ślubu, jednak podczas ceremonii, przed wypowiedzeniem przysięgi, na pałac napada banda czterdziestu rozbójników, którzy okradają gości weselnych. Herszt bandy szuka konkretnej rzeczy – Wyroczni, która pomoże mu dotrzeć do skarbu. Aladynowi udaje się przeszkodzić złodziejowi, ale dowiaduje się, jaką moc ma Wyrocznia. Prosi ją o informacje na temat swojego ojca. Okazuje się, że mężczyzna żyje i przebywa w kryjówce czterdziestu rozbójników. Aladyn udaje się za złodziejami, by odnaleźć jedynego żyjącego członka swojej rodziny.

Aladyn i król złodziei z 1996 roku to trzecia animacja Disneya o przygodach młodego włóczęgi. Tym razem akcja skupia się na poznawaniu przeszłości Aladyna. Chłopak poznaje swojego ojca i chce odnowić z nim kontakt. Ma nadzieję, że wytłumaczy mu, dlaczego pozostawił  go, gdy był dzieckiem.

Kassim jest przywódcą bandy złodziei. Cieszy się szacunkiem rozbójników, ale nie wszystkich. Niektórzy podważają jego plany, mimo że są racjonalne i dobrze przemyślane. Grupa rabuje kosztowności, a potem kryje się w jaskini, w której trzymają łupy. Co ciekawe jaskinia otwiera się na hasło „sezamie, otwórz się”. Tu też znajduje się złoty statek, który został poddany działaniu Ręki Midasa – rzeczy, która zamienia wszystko w złoto i o której marzy Kassim.

Bajka skupia się na relacjach ojciec-syn. Dowiadujemy się, dlaczego Kassim opuścił rodzinę i jak z tym faktem, nawet po latach, czuje się Aladyn. Pokazano też, ile jest w stanie zrobić jeden dla drugiego. Poza tym ciekawym wątkiem jest życie rozbójników, chociaż nie za wiele się o nim dowiadujemy. Dobrze, że pokazano też związek Aladyna i Dżasminy. Kobieta jest w stanie poczekać ze ślubem, jeśli to ma dać szczęście jej ukochanemu. Potrafi mu też wybaczyć kłamstwo, bo wie, że chronił nim swojego ojca.

W bajce nie brakuje postaci, które znamy z poprzednich części. Jest sułtan i Dżin, a także małpa, dywan i Jago. Warto zwrócić uwagę szczególnie na Dżina. Sceny z nim są zaskakujące. Raz przybiera on postać pani Doubtfire, co jest o doskonałym nawiązaniem do aktora, który wcielił się w tę rolę i podkładał głos pod postać Dżina. Są też momenty, gdy Dżin wygląda jak inne postacie z bajek Disneya, w tym Królewna Śnieżka czy Pluto. Miło się to ogląda, a sam Dżin wspomina nawet w którymś momencie, że znowu pomylił bajki.

Jeśli chodzi o muzykę, to ponownie możemy wysłuchać kilku piosenek stworzonych specjalnie do filmu, które opowiadają o tym, co się dzieje na ekranie. Niestety podobnie jak w poprzednim filmie i tu nic nie zapadło mi w pamięć. Jest też motyw znany z poprzednich produkcji, trochę orientalna muzyka, która wpada w ucho i doskonale pasuje do tej bajki.

W polskim dubbingu usłyszymy Pawła Tucholskiego w roli Aladyna, Krzysztofa Kołbasiuka jako jego ojca, Olgę Bończyk jako Dżasminę i Krzysztofa Tyńca podkładającego głos pod Dżina. Jago mówi głosem Ryszarda Nawrockiego, a Wyrocznia – Joanny Wizmur.

Muszę przyznać, że film ten spodobał mi się z dwóch powodów. Po pierwsze dlatego, że porusza temat relacji ojca i syna. Ten motyw nie jest zbyt częsty w bajkach Disneya (możemy go obserwować m.in. w Pinokiu czy Bambim 2, a co ważniejsze, są to samotni ojcowie). Po drugie dlatego, że postać Dżina tak często zmienia się w innych bajkowych bohaterów, co było dla mnie miłą niespodzianką.

Aladyn i król złodziei nie wciągnął mnie jednak na tyle, bym chciała zobaczyć tę bajkę jeszcze kilka razy. Miło, że poznałam tę historię i zakończyłam swoją przygodę z filmami o Aladynie. Niestety, po pierwszym filmie pozostałe wydają mi się wtórne i zbędne – nie mają już tego uroku i łobuzerii co poprzednie części. Mimo wszystko jest to ładna, klasyczna, rysowana bajka, którą dobrze znać. Polecam, jeśli jeszcze nie widzieliście.