Czego nie lubię w książkach?

Mimo całej mojej miłości do literatury są też takie rzeczy, których nie znoszę. Przygotowałam dla Was krótką listę. Ciekawe, czy z którymś z tych punktów się zgadzacie.

Imiona

To moja największa zmora. Gdy w książce pojawia się kilka postaci, trudno mi zapamiętać, kto jest kim i co robi. Najgorzej jest jednak przy zagranicznych imionach, które są podobne. Na przykład Jane i Jule. Często zapominam, która to która. Ale i polscy autorzy utrudniają sprawę. Na przykład gdy w powieści jest dziesięciu bohaterów, a ośmiu ma imię na tę samą literę, to nie wiem, czy to Marek kocha Marcelinę, czy może Marta Marcela. Paradoksalnie w cyklach powieściowych, które niejednokrotnie mają po kilkaset stron, autorzy jakoś potrafią rozwiązać ten problem i nawet gdy mamy trzech Henryków, to udaje się sprawić, bym wiedziała, który to który. Nadaje się im przydomki bądź sprawia, że jakaś ich cecha charakteru, sposób wymowy pozwalają rozróżnić, kto właśnie pojawia się w tekście.

Wołacze

To dość częste w romansach. Niemal każdy dialog zaczyna się lub kończy imieniem osoby, do której zwraca się druga postać. Kto z was w rozmowie mówi ciągle: „Kasiu, co u ciebie? Jak się trzymasz, Kasiu? Kasiu, nie. Kasiu, idę. Kasiu, zgaś światło. Kasiu, kocham cię”. Rozumiem, że chce się w ten sposób pokreślić, do kogo się mówi, ale jeśli w scenie biorą udział dwie osoby, to po co ciągle wymieniać się z imienia? Wypada to sztucznie.

Zbędne wątki

Zdarza się, że pojawiają się w powieściach wątki, których się potem nie rozwija. Na przykład wprowadza się postać, z którą bohater zamienia dwa zdania, powiedzmy pyta ją o drogę, a opis tej sytuacji trwa przez kilka stron. Po co? Nie mam pojęcia.

Opisy

Podobnie jak wyżej. Autorzy potrafią szczegółowo opisać miejsce, w którym rozgrywa się dana scena, mimo że trwa ona zaledwie parę minut. Moim zdaniem to zbędne, nikt i tak nie zapamięta wzoru tapet i sposobu splotu dywanu.

Miałam też okazję zauważyć to w przypadku opisu scen pocałunku u dwóch różnych autorów. Kobiety opisują to rozwlekle, zajmując się wszystkimi receptorami, miękkością warg, ilością śliny, uczuciami i tak dalej. Trwa to kilka akapitów. Natomiast w przypadku mężczyzny zazwyczaj odbywa się to w sposób krótki „całowaliśmy się”. Koniec. I po co się nad tym rozwodzić?

Błędy

Nie można powiedzieć, że ich nie ma. Przeszkadzają? Wielu owszem. Ja od dawna jestem dość pobłażliwa dla literówek i braków w interpunkcji. Marzeniem byłoby, by książki były idealnie wyczyszczone. Lubię przyłapywać korektorów na niedociągnięciach, ale nie rwę szat i nie palę książek, gdy znajdę błąd.