"Ostatnia spowiedź" - Nina Reichter

Autor: Nina Reichter

Tytuł: Ostatnia spowiedź 

Tytuł oryginalny: Letzte Beichte

Tom: Pierwszy

Wydawnictwo: Novae Res

Liczba stron: 375

Nina Reichter to kobieta, która od jakiegoś czasu zdobywa sobie coraz większe grono fanów w Polsce. Jest autorką popularnej „Ostatniej spowiedzi”, która w 2012 roku ukazała się dzięki wydawnictwu Novae Res.

Książka opowiada o losach dwójki młodych ludzi – pięknej Ally i utalentowanego Bradina. Dziwnym trafem trafiają oni razem na lotnisko, gdzie zaczyna się ich znajomość. Po całej nocy rozmów ich ścieżki rozchodzą się. Oboje jednak nie mogą o sobie zapomnieć, chociaż bardzo by tego chcieli – Ally ma bowiem chłopaka, z którym nie jest szczęśliwa, ale którego wybrała jej matka i tylko ze względu na niego toleruje większość zachcianek córki. Brade natomiast jest znanym muzykiem rockowym, do którego wzdychają nastolatki. Nie ma życia prywatnego, ciągle jest pod obstrzałem mediów. Jednak to właśnie ta dziewczyna ma zmienić jego dotychczasowe życie i on powili zaczyna zdawać sobie z tego sprawę. Rodzące się między nimi uczucia nie są łatwe, ale też nie jest całkowicie niemożliwe. 

Bohaterami są młodzi, dziewiętnastoletni, zagubieni w dorosłym życiu ludzie. Tylko tyle mogę o nich powiedzieć, bo wszystko inne jest, moim zdaniem, kompletnie nierealne w Polsce. Ona – piękna, seksowna dziewczyna, której o dziesięć lat starszy facet chce tylko seksu i tylko do tego jest mu potrzebna. Na siłę tkwi w tym związku. Swoim zachowaniem zdaje mi się przypominać bardziej starą zgorzkniałą pannę po czterdziestce. Na dodatek w miarę czytania zaczyna kompletnie zatracać swój upór i staje się nieznośnie płaczliwa. On natomiast to bożyszcze nastolatek, chociaż z wyglądu bardzo kobiecy i kompletnie nie pasujący do obrazu celebryty. Kompletnie nie potrafiłam utożsamiać się z tymi postaciami. 

Powieść opowiada o dorastaniu i trudnej miłości. Szczególnie doświadcza tego Ally, której życie w tej materii nie szczędziło. Tym bardziej nie pasuje mi to do dziewiętnastoletniej kobiety. 

Wątek miłości gwiazdy estrady i prostej dziewczyny wydaje się nie być wcale taki ciekawy, może dlatego że różnica ta nie jest zbyt wyraźnie podkreślana. Książka ma wiele plusów, niestety minusy ją przewyższają. Zacznę od dobrych stron. 

Książka została wydana w interesujący sposób – okładka przyciąga wzrok, a gitara hipnotyzuje. Redakcja i korekta zrobiły dobrą robotę, chociaż pod koniec książki można było zauważyć niedociągnięcia – brakujące słowa, czy nieoddzielone od narracji dialogi. I kompletnie dla mnie nielogiczne - nagłe wyboldowane zdania, albo wyrwane z kontekstu wypowiedzi. Nie jest to jednak wina wydawnictwa, lecz inwencji autorki. Bardzo podobały mi się opisy zbliżeń, nie tylko tych fizycznych, ale głównie emocjonalnych. Sfera uczuć była opisana doskonale, dzięki czemu lepiej rozumie się bohaterów. Wielki plus dla autorki za ogromną znajomość branży muzycznej, którą przedstawiła wprost perfekcyjnie. 

Minusy to głównie marni bohaterowie. Wszyscy niemal podzieleni są według linii dobrzy-źli. Narracja trzecioosobowa  pozwoliła skakać od postaci do postaci, chociaż niektóre wątki pobocznych bohaterów zostały skrócone do niezbędnego minimum, co źle działa na całość historii. Poza tym już na początku powieści mamy pomieszanie narracji – z pierwszoosobowej do trzecio, bez żadnego wcześniejszego wyjaśnienia, po prostu w środku akapitu. Każdy podrozdział, w którym dzieją się nowe rzeczy został oddzielony pięknymi piórkami, ale nie oznacza to, że mówią w nich inne osoby. Czasem historia Ally i Bradina mieszała się w ciągu jednego podrozdziału, co działa dekoncentrująco. Niestety po jakimś czasie czytania wyskakuje kolejny wielki minus – książka to przerobione opowiadanie, pisane zapewne na jakimś blogu, na co wskazują nagłe wstawki podkładów muzycznych w środku rozdziału. Na dodatek opowiadanie to było wzorowane na dziejach zespołu Tokio Hotel. Nie jestem o tym przekonana na 100%, ale takie wrażenie zostało mi po przeczytaniu tej książki.

Czy jest to książka zła? Absolutnie nie. Prawdopodobne tylko ja jestem dla niej surowa. Lubię, gdy książka jest poskładana logicznie w spójną całość – ta jednak taka nie jest. Często zdarzało mi się gubić w treści, dlatego tak wrogo jestem do niej nastawiona. Myślę, że potencjalny czytelnik odnajdzie tu ciekawą historię rodzącego się uczucia. Właśnie uczucia królują w tej pozycji – od radości, po tęsknotę, rozżalenie, zazdrość znowu do euforii. Z tego względu polecam lekturę „Ostatniej spowiedzi”. No i może jeszcze z tego względu, że w tej pozycji zakończenie aż zmusza nas do niecierpliwego oczekiwania na kolejną część.

Komu mogę polecić tę książkę? Chyba tym, którzy wierzą w prawdziwą miłość i w ślepy los, który nie raz potrafi nas zaskoczyć. Na pewno spodoba się tym, którzy są nieco mniej wymagający niż ja. Książka nie jest zła, nie jest też wybitna. Przyjemność z czytania gwarantowana, jeśli tylko przymkniecie oko na pewne niedociągnięcia.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję panu Tomaszowi Smykowskiemu.

Chcecie sami przekonać się, co takiego jest w tej książce, że uwielbiają ją tysiące czytelników? TU znajdziecie fragment powieści, zachęcam!