Czarna Madonna, Remigiusz Mróz

Autor: Remigiusz Mróz

Tytuł: Czarna Madonna

Wydawnictwo: Czwarta Strona

Liczba stron: 460

Boeing 747 miał wylądować w Tel Awiwie, jednak nigdy nie dotarł na miejsce. Nikt nie wie, gdzie samolot się znajduje, co stało się z pasażerami i jak wytłumaczyć tę sytuację. Na pokładzie znajdowała się Aneta, narzeczona Filipa, byłego duchownego. Chcąc skontaktować się z narzeczoną, mężczyzna słyszy w telefonie ukochanej czyjś głos mówiący do niego w obcym języku. Tym kimś... był prawdopodobnie on sam. Jaki ma to związek z zaginionym samolotem?

Czarna Madonna Remigiusza Mroza to powieść, w której głównym bohaterem i narratorem jest Filip. Mężczyzna porzucił kapłaństwo i związał się z Anetą. Filip jest wierzący, bardzo dobrze zna się na teologii i jest fanem earl greya. Gdy dochodzi do tragedii, nie może pogodzić się z myślą, że jego ukochana nie żyje. Także tajemniczy telefon i kolejne, dziwne wydarzenia, nie dają mu spokoju.

Głównym wątkiem powieści wydaje się nie rozwiązanie sprawy zaginięcia samolotu, na czym skupia się część pozycji, lecz fakt istnienia jakichś tajemniczych, mrocznych mocy, które zaczynają ingerować w życie głównego bohatera. Filip zaczyna wierzyć w to, że to demony go dręczą, a zaginięcie samolotu było wiadomością skierowaną do niego. Rozpoczyna własne śledztwo, które nie tylko ma pomóc mu odzyskać narzeczoną, lecz także rozwiązać sprawę dziwnych zjawisk, które zaczynają go otaczać.

Akcja rozwija się stopniowo. Są momenty, które mrożą krew w żyłach. Autor potrafił stworzyć taki klimat, że chwilami strach odłożyć książkę, by samemu nie natknąć się na podobne okropieństwa. Interesujący jest wątek demonów, ciekawie wypada też cała teologiczna otoczka, którą się nam podsuwa, lecz której jest nieco za dużo. Na tym jednak kończą się plusy, przynajmniej dla mnie.

Jeśli chodzi o minusy, to po pierwsze – rozczarowało mnie zakończenie. Uleciał z niego klimat poprzednich stron, a w kilku ostatnich autor starał się szybko dobrnąć do rozwiązania. Wydawało mi się, jakby nie miał pomysłu na finał. Po drugie – sama postać Filipa mnie nie przekonała. To mężczyzna, który wypowiadał się w sposób niesamowicie sztuczny, jakby czytał encyklopedię, jego wiedza na każdy temat była dziwnie podejrzana, szczególnie gdy przytaczał w rozmowie szczegóły, daty, liczby, które przecież dość łatwo wypadają z głowy. Na dodatek nie za bardzo dziwiło go to, co się działo wokół niego. Po trzecie – pojawiało się tu wiele informacji, które rozbudowano na naprawdę długie linijki, a które nijak mnie nie porwały, a czasami wręcz wydawały się zbędne, napisane tylko po to, by zabrać miejsce. Szkoda, bo pomysł był niezły, ale został zduszony przez przegadane sceny.

Czarna Madonna ma to, co zapowiadano, czyli klimat. Są sceny, które sprawiły, że miałam ciarki, niestety – jest ich dość mało. Spodziewałam się czegoś znacznie lepszego, a na pewno z o wiele lepszym zakończeniem, które wbije mnie w fotel, a nie rozczaruje. Na pewno fani twórczości Mroza sięgną, jeśli jeszcze tego nie zrobili. Dla mnie to niestety kolejne spotkanie z autorem, które zapowiadało się dobrze, a w efekcie okazało się, że czegoś zabrakło.

Książkę otrzymałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa Czwarta Strona: